Kikkers en prinsen

Achter de wolken van verliefdheid, schijnt een heldere zon. De stralen zetten de relatie in een ander licht. Wat eerst nog zo leuk anders was aan de geliefde, maakt langzaam plaats voor een kriebelend gevoel. Het zal toch zeker niet waar zijn?

Omzichtig proberen we het licht nog te bedekken met hoop en rationele praatjes, maar diep in ons hart weten we al dat het te laat is. Het gevoel blijft jeuken totdat je je nagels grauwend naar hem uitsteekt en krabt waar het pijn doet. Waarom, oh waarom doe jij nu nooit het dopje op de tandpasta als je klaar bent met poetsen? Waarom smak je als je eet? Kan je niet gewoon gelijk iets doen als ik het je vraag?

Eenmaal onder de heldere zon ben je naakt. Wat blijft zijn twee mensen die de overgang van verliefdheid naar het volgende stadium maken. Het stadium waarin je voor het eerst een boer durft te laten na het drinken van een glas cola, of toegeeft dat je toch eigenlijk meer een bankzitter bent dan die sportieve vent van de datingsite. Onze gewoonheid en feilbaarheid wordt meer en meer zichtbaar en de prins blijkt steeds meer op een kikker te lijken.

In dit stadium sneuvelen vele relaties. Het licht brengt teveel lelijkheid mee om te verdragen. Een diep verlangen naar de zachtheid van de roze wolken steekt de kop op. Misschien is het dan toch niet de ware? Het gevoel is anders, niet meer zo heftig en je ergert je af en toe echt dood. Er moet iemand zijn die wel bij je past. Iemand die niet verwelkt onder het felle licht. Je besluit om er maar een punt achter zetten.

Kunnen we de ander vergeven voor het niet voldoen aan onze eisen?

Zij die verder gaan kijken het licht in de ogen. Ze bekijken wat ze hebben en wat ze willen houden. Is de ander genoeg om lief te hebben in al zijn naaktheid en onvermogen. Kunnen we de ander vergeven voor het niet voldoen aan onze eisen? Of moeten we ons zelf vergeven omdat we ons hebben laten meeslepen in ons eigen sprookje?

Na de heldere zon, komt het stadium van een Nederlands weerbeeld: het waait, het regent en af en toe is het snikheet. Zo gewoon en zo simpel dat het bijna saai lijkt. Misschien is dit wel het polderen in een relatie: je geeft wat en je krijgt wat. Je bent je bewust van wat je mist, de grootsheid en meeslependheid waarmee je had kunnen leven. Maar je krijgt er voorspelbaarheid, veiligheid en iets wat misschien wel lijkt op ware liefde voor terug. En dat is iets waar velen nog van dromen.