Eenzaam zijn

Eenzaam. Alleen. Koud en kil. Waarom voel je je zo terwijl je iedere dag zoveel mensen om je heen hebt? Ik voel me alleen, maar waarom lijken alle anderen om je heen wel vrolijk en fruitig door het leven te wandelen. Ze worden gezien en gehoord en trekken alle aandacht naar zich toe als bijen naar een mooie bloem.

Ik voel me alleen

Eenzaam zijn voelt als defect. Een bittere kilte die diep onder de huid kruipt, een kou die je omarmt en altijd dichtbij blijft. De kou houdt je vast. Het is sterker dan het verlangen naar contact, naar verbinding met anderen. Je zou zo graag uit jezelf willen stappen, jezelf achterlaten en opnieuw beginnen met een leukere versie, een versie die wel in de smaak valt en niet eenzaam is. Eenzaamheid kan ondraaglijk voelen, waarbij de leegte in ons voortdurend om aandacht vraagt. Het schreeuwt om gezien te worden, maar het laat zich nooit zien. Eenzaam zijn kan ook voelen als een steentje in je schoen. Een zeurende pijn op de achtergrond die er altijd is. Zo vertrouwd en vanzelfsprekend. Leegte proberen we te vullen. Feesten, hard werken en nog zo een handvol manieren om ermee om te gaan. Om de pijn niet te voelen. Op korte termijn kan het werken, maar op langere termijn is het vooral schadelijk. De vele vrienden en vriendinnen, het harde lachen na goed geplaatste grappen. Niets van dat alles kan de leegte vullen. Diep van binnen weet je dat ook. Ik voel me eenzaam, dat diepe besef dat niemand me ooit echt zal kunnen begrijpen en dat ik gedoemd ben om eenzaam door het leven te gaan.

Ik voel me verdrietig en alleen

Ik voel me verdrietig en alleen. Je bent echter niet eenzaam geboren. Geen mens wordt eenzaam geboren. Het is ook geen ziekte of een rare afwijking. De leegte in jezelf is er gegroeid omdat er niets anders in is geplant. Veiligheid, zelfvertrouwen, zelfwaardering. Dat zijn de vruchten die door belangrijke anderen in jou geplant kunnen worden. Ouders delen rijkelijk de zaden van hun eigen opvoeding en planten hun kinderen vol met alles wat nodig is voor later. Soms gaat dat gewoon mis en valt er weinig uit te delen. Of er wordt wel geplant maar niet onderhouden of een combinatie van beiden. Het kan ook zo zijn dat ouders zelf ook niet weten hoe of wat of het zelf niet hebben gekregen. De vruchten die dan groeien zijn een vervorming van wat een kind echt nodig heeft. Iets wat er in de verte op lijkt maar het net niet is. Zulke vruchten delen of laten zien, maakt onzeker en voelt niet goed. Dan lijkt het beter om je innerlijke wereld te sluiten voor anderen.

Eenzaam in relatie

Het kan ook zijn dat je eenzaam in je relatie bent. Misschien had je gehoopt of geëist dat je partner jou zou kunnen geven wat je tekort bent gekomen. Het kan ook zijn dat je een partner hebt gekozen die wel vertrouwd voelt, maar zelf ook moeite heeft om emotioneel bereikbaar te zijn. Het is goed om je te realiseren dat je partner je nooit helemaal zal kunnen helen of de leegte in jou kan opvullen. Zelfs al zou onze partner prima in staat zijn om te geven en emotioneel bereikbaar te zijn, dan nog blijft er een residu van oud zeer in ons achter. Een residu van verlies, van nooit gehad en van een eenzaam tekort. Helaas zul je zelf in je eigen residu moeten zwemmen. Als volwassene kun je leren om zelf je eigen vruchten te kweken. Dat zal nooit zo voelen als de vruchten van een liefdevolle ouder, maar het zijn wel jouw vruchten. En als je dan zo de blik naar binnen keert en ronddwaalt in je eigen tuin, omarm dan alles wat je ziet, voelt, proeft en hoort. Loop ook eens langs de kale plekken in je tuin en ga eens op je hurken zitten. Je vingers raken de schrale grond waarop jij tot bloei had moeten komen. Dat komt nooit meer goed en haal je ook nooit meer in. Laat dat dan geen excuus zijn om niet meer aan je eigen tuin te werken. Ontwerp je eigen tuin en kies welke vruchten jij daar wil laten groeien. Wees je eigen tuinman en bewerk je tuin met liefde, geduld en toewijding. Je komt er wel, jij hoeft niet eenzaam te zijn!